anlar-anılar

Siz söyleyin 'ah öğrencilik yılları' ben söyleyeyim 'ah çalışmak'

Neticede herkes bir şeylerden şikayetçi ama her durumun da tadını çıkartmak gerek bilirim;)

anı doya doya içinde hissetmek...

Hafta içi ders maratonu, hafta sonu ders çalışma zorunluluğu...

e hafta sonunun önemi nedir o zaman?

Haftanın sonu ve başı neden vardı? 

Bunu kim çıkarmıştı? Neden bir eşitlik yoktu?

Ben de bari bugünün bi önemi olsun dedim; boynuma makinemi, koluma oda arkadaşımı taktım düştüm yollara.

Dedim ya herkes bir şeylerden şikayetçi diye bu sözle bugün birleşince aklıma bir anım geldi.

Azbirazgozde öyle çok hevesli gemi ile yolculuğa ama görmeyin yani. E bide bayram var tabi eve gidilecek aile yanında olmak isteniyor vs. Neyse heveslendim yaklaşık 20 kişiden oluşan bir arkadaş grubu aldık biletlerimizi 12 saatlik bir gemi yolculuğu için.

Gümrükten geçme vakti geldi, kimi arkamda kimi önümde sıra bana geldi. Çantamı bir açtım kimlik yok. Çıkıyorum sıradan! yetmiyor yurduma gidiyorum eşyalarımı birbirine katıyorum o da yetmiyor karakola gidiyorum ama olumlu bir sonuç alamıyorum. 'Arkadaşlarım gitti ben burada kaldım'  diye çok ağladım çok :)

şimdi şu soruyu soruyorum kendime 'neden ağladın? sanki hiç bilmediğin bir yer miydi? 2 gün sonra gitsen ne olurdu?'

öyle oldu zaten ertesi gün işlemlerimi hallettim ve gittim sonuçta.

ama olayı hemen bağlıyorum canım okur...

AN diyorum hem de her anın tadını çıkartmak... acısını tatlısını en derinden hissedebilmek...

azbirazgozde'den size tavsiye olsun canım okur sadece hissedin!

çünkü benim o gün kimliğimi kaybettiğim ve çok ağladığım gün,

başka bir hayata başladığım gün oldu ;)

hayat enerjini ve seni seviyorum.